Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Νίώθω ασφάλεια (το γραφείο σου, η φωλίτσα μου)

Νιώθω ασφάλεια κάτω απ' το γραφείο σου










Νιώθω ασφάλεια και...
πάνω στο γραφείο σου!!!

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Σαν τον σκύλο με την γάτα - δηλαδή......αγαπημένοι...!!!






Δεν μεγαλώσαμε μαζί κι όμως αγαπιώμαστε τρελά!
Η μανούλα μας πειράζει συνεχώς και την άκουσα να λέει στους φίλους της ότι είμαστε μεταξύ μας...."συμμορίτες"!
Εγώ ο σκυλάκος, διακριτικός και χαμηλών τόνων, περιμένω με υπομονή την αγαπημένη μου ώρα, δηλαδή της βόλτας και του φαγητού.
Ο γατούλης πάλι νιαουρογκρινιάζει συνεχώς αλλά τις περισσότερες φορές "δουλεύει" για μένα!
Για να γλυτώσει η μαμά τα νιαουροντεσιμπέλ γεμίζει το πιατάκι του λιχουδιές κι αυτός το κάνει πάσα σε μένα!-εξ' ου και η" σύσταση συμμορίας" που λέγαμε πιο πάνω!


Τέλος πάντων, δεν τον παρεξηγούμε τον γατούλη γιατί δεν ήταν ανέκαθεν παραπονιάρης. Του προέκυψε τότε που έχασε την γατοπαρεούλα του, την Ζηνούλα, από φόλα.
Η Ζηνούλα μια μέρα βγήκε την καθημερινή της βόλτα και δεν επέστρεψε ποτέ.
Μάλλον έτσι λέμε του γατούλη, η αλήθεια είναι ότι την βρήκαμε μπροστά στα σκαλοπάτια μας όταν ήταν ήδη πολύ αργά...

Οι φωτό αναρτήθηκαν για να σας δείξουμε με περιφάνεια πόσο συγχρονισμένη παρεούλα είμαστε...ακόμη και στο χουζούρι μας!
Γιατί τον αγαπώ?......είναι απλό:

Γιατί με δέχεται και μ'αγαπά γι αυτό που είμαι.
Αν αργήσω με φωνάζει με αγωνία πίσω.
Τίποτα δεν είναι στην καρδούλα του πάνω από μένα.
Ολα μου τα συγχωρεί - ακόμα κι όταν του κλέβω το φαγάκι!
Υπάρχει για να με συντροφεύει, για όσο διαρκέσει η ζωούλα μας.

Λατρεύω να με πεθυμεί, και πως το δείχνει?....μυτούλα-μυτούλα, η πιο γλυκιά υποδοχή!

Η αγκαλίτσα του είναι ζεστή και χουρχουριστή. Ελπίζω να πήρατε μια γεύση, πως είμαστε μεταξύ μας....
Σαν τον σκύλο με την γάτα - δηλαδή.......αγαπημένοι....για μια ολόκληρη ζωή!!!






























































Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Ισόβια δέσμευση



Δέκα μέρες περίπου τον έβλεπα από το παράθυρό μου να πηγαινοέρχεται μοναχούλης.
Δεν ανησύχησα εξ αρχής, τον είχα ξαναδεί να βολτάρει, μπροστά αυτός με βήμα περήφανο και πίσω το αφεντικό του. "Κάπου εδώ κοντά μένει" σκέφτηκα, "ξέρει τον δρόμο, θα γυρίσει στο σπίτι του".
6.00μμ με 7.00μμ. Η ώρα που τρώνε τα αδεσποτάκια.
Σήμερα όπως και κάθε μέρα το ραντεβού μας είναι στάνταρ. Δεν χάνουν δευτερόλεπτο οι μούργοι μου!
Με ματάκια γεμάτα λαχτάρα περιμένουν πως και πως στην αυλή μου να φέρω τις λιχουδιές τους και ξέρουν πως είμαι συνεπής, οπότε ξερογλύφονται πριν ακόμα με δουν!
"Για να δω παρουσίες: 2 ενήλικα και 3 κουταβάκια, σύνολο: ... 6...???"
Οχι δεν έκανα λάθος στο μέτρημα, ένα ακόμη προστέθηκε.
Το μικρούλι westie που έβλεπα τόσες μέρες πλησίασε δειλά. Δεν ήθελε φαγητό, μάλλον χαδάκια έψαχνε.
Ακόμα δεν έβλεπα την εικόνα ολόκληρη...
Όταν άκουσα γραντζουνίσματα στην πόρτα μου ήταν βράδι, αργά, σχεδόν μεσάνυχτα.
Φανταστείτε την έκπληξή μου στην θέα του μικρού που έφτασε κατατρεγμένος και κυνηγημένος στο κατώφλι μου από μια αγέλη άλλων, μεγαλόσωμων σκύλων.
Η καρδούλα του χτυπύσε δυνατά, τα ματάκια εκλιπαρούσαν για βοήθεια και τα έστρεφε που και που πίσω του, στην εχθρική αγέλη που καραδοκούσε λίγα μέτρα πριν την αυλή μου.
Δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ. "¨Ελα μέσα" του είπα "ελπίζω να είσαι gentledog γιατί έχουμε και γατούλες εδώ!"
Από την επόμενη μέρα κιόλας έκανα τα απαραίτητα.
Αφίσες σε όλη την περιοχή του τύπου "ΒΡΕΘΗΚΕ WESTIE κτλ." μα ούτε φωνή ούτε ακρώαση,
μέχρι που σκέφτηκα :"όποιος έχασε τέτοιο υπέροχο πλασμτάκι δεν του αξίζει να το βρει ούτε και να το έχει...!"
Δεν έχασα λεπτό, έσχισα τις αφίσες και έτσι απέκτησα το πρώτο μου σκυλοπαρεάκι!
Οι μέρες περνούσαν και το παζλ ολοκληρώθηκε κάποια στιγμή.
Δεν άργησα λοιπόν να μάθω γιατί ο μικρός μου Μπούμπης είναι φοβισμένος και κρύβεται με κάθε αλλαγή στον τόνο της φωνής μου, γιατί βάζει την ουρά στα σκέλια ακόμα και στο άκουσμα ενός απλού "όχι"
Τρεις φορές βρεθηκε "πεταγμένος" στον δρόμο.
Τρεις διαφορετικές οικογένειες φρόντισαν να τον ξεφορτωθούν μόλις ένιωσαν το "βαρύ" φορτίο της ευθήνης του.
Απόλυτα κατανοητό, μια βολτίτσα και ένα πιάτο φαϊ είναι μέγάλη σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Άλλωστε το "παιχνίδι" το είχαν πια βαρεθεί.
Έπιανε χώρο ακόμα κι εκεί που το παραπέταξαν, στην πίσω αυλή τους...!
Τέλος πάντων, δεν ξεκίνησα να διηγηθώ μια θλιβερή ιστορία και συγγνώμη αν παρασύρθηκα.
Λαμβάνω την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου
καθώς μια ψυχούλα με περιμένει μονίμως στο τελείωμα κάθε άγριας μέρας που περνάει, καθώς πρώτη φορά ένιωσα την άδολη αγάπη χωρίς ανταλλάγματα,
καθώς, ίσως για πρώτη φορά, το χαμόγελό μου φαίνεται να έχει αξία για κάποιον που το εισπράττει ως το πολυτιμότερο δώρο.
Ναι, πρόκειται αναμφισβήτητα για μια χαρούμενη ιστορία γιατί ξέρω πως βρήκα το μοναδικό πλάσμα ανά τον κόσμο όλο που αντιλαμβάνεται την φιλία όπως εγώ,
ως... ισόβια δέσμευση !

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

ΟΤΙ ΠΕΡΙΣΣΕΎΕΙ - η καλύτερη συμφωνία που έκανε ποτέ ο άνθρωπος!




Είναι παλιό το ρητό και γνωστό,
μα δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιθυμία να το αναφέρω.
Με συγκινεί πάντα στον ίδιο βαθμό όπως την πρώτη φορά :

"Εσείς δίνετε :
όσο χώρο σας περισσεύει,
όσο χρόνο σας περισσεύει,
όση τροφή σας περισσεύει,
όση αγάπη σας περισσεύει.
Εμείς δίνουμε :
την ζωή μας ολόκληρη...!"
Την καλύτερη συμφωνία που έχει κάνει ποτέ ο ανθρωπος,
αναμφισβήτητα την έκανε με τον σκύλο!

Ο ΟΡΚΟΣ




Είναι ένας κόσμος σκληρός.


Το πήραμε πια απόφαση όσες ελπίδες κι αν τρέφαμε για λίγη ευαισθησία.


Είναι ένας κόσμος σκληρός,


ακόμη και γι' αυτά τα δίποδα που περπατούν ανάμεσά μας ευθυτενή,


που με τόση ευκολία κατάφεραν να προσαρμόσουν το περιβάλλον στις ανάγκες τους μα δεν κατάφεραν ποτέ να σκύψουν πάνω στις δικές μας ανάγκες.


Είναι ένας κόσμος σκληρός,


και πιο σκληρός ακόμα για μας τα ανυπεράσπιστα πλασματάκια,


που σας συντροφεύουμε αιώνες τώρα,


που δακρύζουμε στην θλίψη σας και χαιρόμαστε με την χαρά σας ,


που κρεμόμαστε από τα χείλη σας για ένα σας και μόνο μειδίαμα,


που ένα ψήγμα της προσφοράς σας και μόνο είναι αρκετό να μας κρατήσει στη ζωή.




Χρειαζόμαστε μια γωνίτσα λοιπόν,


να κουρνιάσουμε με ασφάλεια,


και αν θέλετε και συμφωνείτε, θα σας πούμε την ιστορία μας.


Ιστορίες ζωής για μας και γι' αυτούς τους λίγους και ξεχωριστούς ανθρώπους


που πίστεψαν σε μας και μας έδωσαν την ευκαιρία να αποδείξουμε


οτι για σας έχουμε δώσει όρκο αίματος,


όρκο να συμπορευτούμε και να σας προστατεύουμε μέχρι τελικής ρανίδος.


ΟΡΚΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ...!