Σαν τον σκύλο με την γάτα - δηλαδή......αγαπημένοι...!!!

Δεν μεγαλώσαμε μαζί κι όμως αγαπιώμαστε τρελά!
Η μανούλα μας πειράζει συνεχώς και την άκουσα να λέει στους φίλους της ότι είμαστε μεταξύ μας...."συμμορίτες"!
Εγώ ο σκυλάκος, διακριτικός και χαμηλών τόνων, περιμένω με υπομονή την αγαπημένη μου ώρα, δηλαδή της βόλτας και του φαγητού.
Ο γατούλης πάλι νιαουρογκρινιάζει συνεχώς αλλά τις περισσότερες φορές "δουλεύει" για μένα!
Για να γλυτώσει η μαμά τα νιαουροντεσιμπέλ γεμίζει το πιατάκι του λιχουδιές κι αυτός το κάνει πάσα σε μένα!-εξ' ου και η" σύσταση συμμορίας" που λέγαμε πιο πάνω!

Τέλος πάντων, δεν τον παρεξηγούμε τον γατούλη γιατί δεν ήταν ανέκαθεν παραπονιάρης. Του προέκυψε τότε που έχασε την γατοπαρεούλα του, την Ζηνούλα, από φόλα.
Η Ζηνούλα μια μέρα βγήκε την καθημερινή της βόλτα και δεν επέστρεψε ποτέ.
Μάλλον έτσι λέμε του γατούλη, η αλήθεια είναι ότι την βρήκαμε μπροστά στα σκαλοπάτια μας όταν ήταν ήδη πολύ αργά...

Οι φωτό αναρτήθηκαν για να σας δείξουμε με περιφάνεια πόσο συγχρονισμένη παρεούλα είμαστε...ακόμη και στο χουζούρι μας!
Γιατί τον αγαπώ?......είναι απλό:

Γιατί με δέχεται και μ'αγαπά γι αυτό που είμαι.
Αν αργήσω με φωνάζει με αγωνία πίσω.
Τίποτα δεν είναι στην καρδούλα του πάνω από μένα.
Ολα μου τα συγχωρεί - ακόμα κι όταν του κλέβω το φαγάκι!
Υπάρχει για να με συντροφεύει, για όσο διαρκέσει η ζωούλα μας.

Λατρεύω να με πεθυμεί, και πως το δείχνει?....μυτούλα-μυτούλα, η πιο γλυκιά υποδοχή!

Η αγκαλίτσα του είναι ζεστή και χουρχουριστή. Ελπίζω να πήρατε μια γεύση, πως είμαστε μεταξύ μας....
Σαν τον σκύλο με την γάτα - δηλαδή.......αγαπημένοι....για μια ολόκληρη ζωή!!!