Δέκα μέρες περίπου τον έβλεπα από το παράθυρό μου να πηγαινοέρχεται μοναχούλης.
Δεν ανησύχησα εξ αρχής, τον είχα ξαναδεί να βολτάρει, μπροστά αυτός με βήμα περήφανο και πίσω το αφεντικό του. "Κάπου εδώ κοντά μένει" σκέφτηκα, "ξέρει τον δρόμο, θα γυρίσει στο σπίτι του".
6.00μμ με 7.00μμ. Η ώρα που τρώνε τα αδεσποτάκια.
Σήμερα όπως και κάθε μέρα το ραντεβού μας είναι στάνταρ. Δεν χάνουν δευτερόλεπτο οι μούργοι μου!
Με ματάκια γεμάτα λαχτάρα περιμένουν πως και πως στην αυλή μου να φέρω τις λιχουδιές τους και ξέρουν πως είμαι συνεπής, οπότε ξερογλύφονται πριν ακόμα με δουν!
"Για να δω παρουσίες: 2 ενήλικα και 3 κουταβάκια, σύνολο: ... 6...???"
Οχι δεν έκανα λάθος στο μέτρημα, ένα ακόμη προστέθηκε.
Το μικρούλι westie που έβλεπα τόσες μέρες πλησίασε δειλά. Δεν ήθελε φαγητό, μάλλον χαδάκια έψαχνε.
Ακόμα δεν έβλεπα την εικόνα ολόκληρη...
Όταν άκουσα γραντζουνίσματα στην πόρτα μου ήταν βράδι, αργά, σχεδόν μεσάνυχτα.
Φανταστείτε την έκπληξή μου στην θέα του μικρού που έφτασε κατατρεγμένος και κυνηγημένος στο κατώφλι μου από μια αγέλη άλλων, μεγαλόσωμων σκύλων.
Η καρδούλα του χτυπύσε δυνατά, τα ματάκια εκλιπαρούσαν για βοήθεια και τα έστρεφε που και που πίσω του, στην εχθρική αγέλη που καραδοκούσε λίγα μέτρα πριν την αυλή μου.
Δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ. "¨Ελα μέσα" του είπα "ελπίζω να είσαι gentledog γιατί έχουμε και γατούλες εδώ!"
Από την επόμενη μέρα κιόλας έκανα τα απαραίτητα.
Αφίσες σε όλη την περιοχή του τύπου "ΒΡΕΘΗΚΕ WESTIE κτλ." μα ούτε φωνή ούτε ακρώαση,
μέχρι που σκέφτηκα :"όποιος έχασε τέτοιο υπέροχο πλασμτάκι δεν του αξίζει να το βρει ούτε και να το έχει...!"
Δεν έχασα λεπτό, έσχισα τις αφίσες και έτσι απέκτησα το πρώτο μου σκυλοπαρεάκι!
Οι μέρες περνούσαν και το παζλ ολοκληρώθηκε κάποια στιγμή.
Δεν άργησα λοιπόν να μάθω γιατί ο μικρός μου Μπούμπης είναι φοβισμένος και κρύβεται με κάθε αλλαγή στον τόνο της φωνής μου, γιατί βάζει την ουρά στα σκέλια ακόμα και στο άκουσμα ενός απλού "όχι"
Τρεις φορές βρεθηκε "πεταγμένος" στον δρόμο.
Τρεις διαφορετικές οικογένειες φρόντισαν να τον ξεφορτωθούν μόλις ένιωσαν το "βαρύ" φορτίο της ευθήνης του.
Απόλυτα κατανοητό, μια βολτίτσα και ένα πιάτο φαϊ είναι μέγάλη σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Άλλωστε το "παιχνίδι" το είχαν πια βαρεθεί.
Έπιανε χώρο ακόμα κι εκεί που το παραπέταξαν, στην πίσω αυλή τους...!
Τέλος πάντων, δεν ξεκίνησα να διηγηθώ μια θλιβερή ιστορία και συγγνώμη αν παρασύρθηκα.
Λαμβάνω την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου
καθώς μια ψυχούλα με περιμένει μονίμως στο τελείωμα κάθε άγριας μέρας που περνάει, καθώς πρώτη φορά ένιωσα την άδολη αγάπη χωρίς ανταλλάγματα,
καθώς, ίσως για πρώτη φορά, το χαμόγελό μου φαίνεται να έχει αξία για κάποιον που το εισπράττει ως το πολυτιμότερο δώρο.
Ναι, πρόκειται αναμφισβήτητα για μια χαρούμενη ιστορία γιατί ξέρω πως βρήκα το μοναδικό πλάσμα ανά τον κόσμο όλο που αντιλαμβάνεται την φιλία όπως εγώ,
ως... ισόβια δέσμευση !
Δεν ανησύχησα εξ αρχής, τον είχα ξαναδεί να βολτάρει, μπροστά αυτός με βήμα περήφανο και πίσω το αφεντικό του. "Κάπου εδώ κοντά μένει" σκέφτηκα, "ξέρει τον δρόμο, θα γυρίσει στο σπίτι του".
6.00μμ με 7.00μμ. Η ώρα που τρώνε τα αδεσποτάκια.
Σήμερα όπως και κάθε μέρα το ραντεβού μας είναι στάνταρ. Δεν χάνουν δευτερόλεπτο οι μούργοι μου!
Με ματάκια γεμάτα λαχτάρα περιμένουν πως και πως στην αυλή μου να φέρω τις λιχουδιές τους και ξέρουν πως είμαι συνεπής, οπότε ξερογλύφονται πριν ακόμα με δουν!
"Για να δω παρουσίες: 2 ενήλικα και 3 κουταβάκια, σύνολο: ... 6...???"
Οχι δεν έκανα λάθος στο μέτρημα, ένα ακόμη προστέθηκε.
Το μικρούλι westie που έβλεπα τόσες μέρες πλησίασε δειλά. Δεν ήθελε φαγητό, μάλλον χαδάκια έψαχνε.
Ακόμα δεν έβλεπα την εικόνα ολόκληρη...
Όταν άκουσα γραντζουνίσματα στην πόρτα μου ήταν βράδι, αργά, σχεδόν μεσάνυχτα.
Φανταστείτε την έκπληξή μου στην θέα του μικρού που έφτασε κατατρεγμένος και κυνηγημένος στο κατώφλι μου από μια αγέλη άλλων, μεγαλόσωμων σκύλων.
Η καρδούλα του χτυπύσε δυνατά, τα ματάκια εκλιπαρούσαν για βοήθεια και τα έστρεφε που και που πίσω του, στην εχθρική αγέλη που καραδοκούσε λίγα μέτρα πριν την αυλή μου.
Δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ. "¨Ελα μέσα" του είπα "ελπίζω να είσαι gentledog γιατί έχουμε και γατούλες εδώ!"
Από την επόμενη μέρα κιόλας έκανα τα απαραίτητα.
Αφίσες σε όλη την περιοχή του τύπου "ΒΡΕΘΗΚΕ WESTIE κτλ." μα ούτε φωνή ούτε ακρώαση,
μέχρι που σκέφτηκα :"όποιος έχασε τέτοιο υπέροχο πλασμτάκι δεν του αξίζει να το βρει ούτε και να το έχει...!"
Δεν έχασα λεπτό, έσχισα τις αφίσες και έτσι απέκτησα το πρώτο μου σκυλοπαρεάκι!
Οι μέρες περνούσαν και το παζλ ολοκληρώθηκε κάποια στιγμή.
Δεν άργησα λοιπόν να μάθω γιατί ο μικρός μου Μπούμπης είναι φοβισμένος και κρύβεται με κάθε αλλαγή στον τόνο της φωνής μου, γιατί βάζει την ουρά στα σκέλια ακόμα και στο άκουσμα ενός απλού "όχι"
Τρεις φορές βρεθηκε "πεταγμένος" στον δρόμο.
Τρεις διαφορετικές οικογένειες φρόντισαν να τον ξεφορτωθούν μόλις ένιωσαν το "βαρύ" φορτίο της ευθήνης του.
Απόλυτα κατανοητό, μια βολτίτσα και ένα πιάτο φαϊ είναι μέγάλη σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Άλλωστε το "παιχνίδι" το είχαν πια βαρεθεί.
Έπιανε χώρο ακόμα κι εκεί που το παραπέταξαν, στην πίσω αυλή τους...!
Τέλος πάντων, δεν ξεκίνησα να διηγηθώ μια θλιβερή ιστορία και συγγνώμη αν παρασύρθηκα.
Λαμβάνω την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου
καθώς μια ψυχούλα με περιμένει μονίμως στο τελείωμα κάθε άγριας μέρας που περνάει, καθώς πρώτη φορά ένιωσα την άδολη αγάπη χωρίς ανταλλάγματα,
καθώς, ίσως για πρώτη φορά, το χαμόγελό μου φαίνεται να έχει αξία για κάποιον που το εισπράττει ως το πολυτιμότερο δώρο.
Ναι, πρόκειται αναμφισβήτητα για μια χαρούμενη ιστορία γιατί ξέρω πως βρήκα το μοναδικό πλάσμα ανά τον κόσμο όλο που αντιλαμβάνεται την φιλία όπως εγώ,
ως... ισόβια δέσμευση !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου